سوز عشق

 لطافت را نمی فهمند

طراوت رخت بر بسته

دگر پژمرده گلها را نسیم و شبنمی شاداب نتوان کرد

عطش را در کویر قلب ها بنگر

نگه مرموز

سخن چون نیشتر جانسوز

ز اذهان هوس آلوده ای هر روز

بنا بنموده اند داد دلی

افسوس...

که زن در جایگاهش نیست

کدام دامن تواند سیر معراجی دهد امروز

همه شب زنده دارند و ولی سیر شبانگاهی میسر نیست

همه گر کیمیاگر گشته اند امروز

ولی بازار عشق را کیمیاگر نیست

عطش باران

کویری

سوزش جان است

ولیکن سوز عشق در جان شناور نیست

نمی خواهی برون آری

ز زندان هوس های زلیخا و حسادت چاه کنعان

یوسف عشق حقیقی را ...؟!

سمفونی عاشقانه

شقایق ، شیدایی اوج می گرفت ،

نیلوفر در سجده عشق دست افشان و پایکوبان از خاک بر افلاک فصل اقاقی را نوید می داد ،

حنجر نرگس با ترنم قالوا بلی بهارانه می سرود ،

در برکه چشمان همیشه بهار ، نیلوفر آبی با طراوت لحظه های خیس دعا چشمک می زد ،

همنوازی نی های هور با شور عربی سحرگاهی نوای نینوا در نای داشت ،

مریم از نخلستان خشک ترکش می چید تا دیده بر مسیحا روشن دارد ،

یاس در اسارت مچاله می شد تا عصاره شمیم زهرائی و نسیم حجابش پاکی را معنا بخشد ،

باغبان لاله می کاشت و با ترنم طراوت ژاله نرگس مستش رویش سبد سبد گل را به نظاره می نشست ،

سمفونی عاشقانه گلزار هستی را مستانه می رقصاند تا اسماء بر ملائک عرضه گردد

زاویه دید به وسعت هستی گسترده بود و قلم قدرت باتراش اخلاص تیز